Soms is de realiteit zo dicht in je gezicht dat je niet meer kan zien waar je in zit. Op een willekeurig gegeven moment is dat zo, die zekerheid heb je, maar de mate waarin blijft van je verscholen. Niet omdat je er blind voor bent geworden, maar door het van Gogh effect; pas van een afstand zie je het hele plaatje. Je begint het pas te merken als je zo dicht er op zit dat moeite krijgt met de kleuren onderscheiden. Voor het werkelijke plaatje betekent het dat je hoofdpijn krijgt van het kijken en in feite is het met de metafoor niet anders; het doet pijn dat je niet meer weet waar je heen moet met jezelf. Het plaatje is warrig, net zoals in je hoofd elke cohesie lijkt te zijn opgeheven door een spuitbus met thinner waardoor het meer een vlek wordt.
De eerste reactie is altijd dezelfde; het buiten jezelf zoeken van een referentiepunt. Helaas is dat meestal iets of iemand anders, en kritiek is de makkelijkste weg, want er is altijd snel animo voor te krijgen, en meer kritiek is er gauw aan geplakt. Maar let op, want er komt een moment voorbij waar je voorzichtig wordt herinnerd aan de vrolijke mens die je vroeger was en pak die boodschap maan aan, want hoe langer je wacht, de dringender de boodschappen worden. Bovendien wordt bij elke dringender wordende boodschap, de afgrond die je in gaat kletteren als je de waarheid aanvaard, steeds dieper. Hoe zeer je er ook niet aan wilt, het is de waarheid dat je zuur bent geworden, en dat je steeds meer zaken om je heen negatief benadert en beantwoord.
Als je dit dan als gegeven kunt beschouwen heb je een mogelijkheid om er uit te komen; vraag er om. Vul je hart met warmte, liefde en licht voor iedereen, en vraag de wereld die jij zo graag zou willen zien. De wereld is een reflectie van jouw wensen. Vraag je niks, krijg je niks. Zijn je vragen onduidelijk, weet je niet wat je kunt verwachten. Stel je vragen met kwade bedoelingen, krijg je antwoorden met kwade bedoelingen. Wensen is de weg naar jouw wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten