Het tegenhouden van alternatieve geneeswijzen heeft niets te maken met de veiligheid van de patiënt. Het is een bescherming van het winstbejag van de hoge heren van de farmaceutische industrie, die verkapt doorsijpelt in de organisatie als een persoonlijke vete van artsen, omdat ze altijd verteld zijn dat alternatieven kwakzalvers zijn. Sommigen zijn ook bang dat alternatief werkt, want dan gaat hun hele geloofsysteem omver. In de laagste lonen in de zorg zie je mensen die ervaringen hebben in het alternatieve circuit. Die zitten onderin de trechter, en op dat punt is de onterechte haat zaaierij zo afgezwakt, dat zij in staat zijn om er objectief naar te kijken.
Een mooi praktijkvoorbeeld is het verhaal van Theo. Theo heeft zich jarenlang verdiept in voeding, suppletie en hoe het lichaam zich verhoudt tot invloeden van binnenuit en buitenaf. Buiten de studies die hij daar voor heeft gevolgd blijft hij altijd interesse houden in een scala aan casussen, waar veel informatie uit te halen valt. Kennis en ervaring dus.
Toen hij in verzorgingstehuis st. Elisabeth in Beneden-Leeuwen kwam bij zijn schoonmoeder, zag hij dat het niet goed met haar ging. Het was voor hem een duidelijk geval van vasculaire dementie , waar hij een middel voor had. Hij gaf het haar, en ze knapte op. De volgende stap had kunnen zijn om te testen of er misschien meer tekorten en/of overschotten waren, maar dat liep anders.
Theo werd gebeld door de dienstdoende arts, dat hij moest stoppen met het verstrekken van middelen aan deze vrouw. Dat ze opknapte was irrelevant, want hetgeen hij verstrekte zou niet in dienst staan van haar gezondheid.
Uit het dringende verhaal wat Theo kreeg te horen werd duidelijk dat de zaken waar het hier om ging, verre van de specialiteit was van deze arts. Toch werd er geraasd over het onterecht verstrekken van gevaarlijke middelen. Dit ging duidelijk over territorium. Theo kreeg voor elkaar wat die arts al jaren niet lukte. Hij trok zich terug, zijn schoonmoeder takelde snel af en stierf.
Ongelofelijk dat een arts zich zo inzet om de vooruitgang van een patiënt tegen te houden. Dat territorium van een werkgebied belangrijker is dan een mensenleven. Dat je durft te zeggen dat je arts bent, terwijl je ego je doel voorbij streeft. Dat je iemand in de hoek wilt zetten als incompetent, terwijl je nog veel van hem zou kunnen leren, en het onvermogen bij jezelf ligt. Dat je niet vooruit wilt ten gunste van jezelf en je medemens.
Laten we dan ook een nieuwe tenlastelegging maken speciaal voor de rechtbank; “Obstructie van beter worden” Ik vrees alleen dat als we dit zouden doorzetten, de ziekenhuizen leeg stromen en de gevangenissen vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten